Historia Ownic

 

Wiek X i XI to okres w którym za panowania pierwszych Piastów konsolidowało się Państwo Polskie. Teren na którym obecnie leżą Ownice, tzw. Ziemia Lubuska należał wówczas do Polski. Został jednak sprzedany Niemcom (Brandenburczykom) w XIII wieku, w okresie rozbicia dzielnicowego.

Pierwsze zapiski o wsi zawierające nazwę Ognitz pochodzą z XIV wieku. W tych czasach Ownice i kilka sąsiednich wsi stały się częścią majątku z centrum w Sonnenburg (dzisiejszy Słońsk). Majątek w kolejnych latach przechodził z rąk do rąk ale już od XV aż do XIX był zarządzany najpierw przez zakon Joannitów który potem przekształcił się w świeckie stowarzyszenie luterańskie.

Z kolejnych lat między XIV a XIX wiekiem zachowały się zapiski z których wynika że Ownice obejmowały od 27 do 49 łanów, mieszkało 9 chłopów, kilkunastu zagrodników, młynarz i kowal. Na terenie wsi, oprócz kościoła był młyn wodny, prawdopodobnie drugi młyn lub tartak z piłą, warsztat kowalski, karczma i szkoła. Jeden młyn wodny działał jeszcze do końca II Wojny Światowej dając mieszkańcom mąkę i energię elektryczną. Pogłowie zwierząt w każdej zagrodzie chłopskiej obejmowało zazwyczaj po 2 konie, 2 woły, kilka krów, kilka świń, kilkanaście owiec i kilka gęsi. Największy obszar zajmowała uprawa żyta, na drugim miejscu był jęczmień, potem owies i wyka, groch, proso, tataraka i inne. W 1939 roku wieś nazywała się Oegnitz i liczyła 161 gospodarstw domowych.

Koniec II wojny światowej, decyzją „wielkiej trójki”, oznaczał powrót większej części historycznej Ziemi Lubuskiej, w tym Ownic do Polski. Gospodarstwa zostały zasiedlone przez przesiedleńców z Kresów Wschodnich.

Przez wszystkie te lata z historią wsi był nierozerwalnie związany kościół. Jego historia opisana jest w osobnym artykule tutaj.